Na prośbę biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego i polskich paulinów, św. Pius X 13 kwietnia 1904 zatwierdził święto Matki Bożej Częstochowskiej. Święto to miało być obchodzone w środę po 24 sierpnia. W 1931 Pius XI zatwierdził dzień 26 sierpnia jako święto ku czci Matki Boskiej Częstochowskiej. Po raz pierwszy święto było uroczyście obchodzone w dniu 29 sierpnia 1906 roku.
Legenda mówi, ikona ta jest jedną z siedemdziesięciu napisanych (namalowanych) przez świętego Łukasza Ewangelistę, na fragmentach stołu, przy którym posiłki spożywała Święta Rodzina. Powstanie wizerunku miało mieć miejsce w Jerozolimie, w miejscu zwanym wieczernikiem. W darze od wiernych w 326 r. cesarzowa Helena otrzymała ikonę Matki Bożej, która została umieszczona w Konstantynopolu w cesarskiej kaplicy. W drugiej połowie XII wieku z wielkimi honorami ikona Bogarodzicy została przewieziona na Ruś. Książę halicko-wołyński Lew Daniłowicz umieścił ją pod zarządem prawosławnego duchowieństwa w zamku w Bełzie, gdzie miała zasłynąć licznymi cudami. Od tej miejscowości pochodzi pierwotna nazwa ikony. Zamek w Bełzie 1372r. mieli okrążyć Tatarzy. Licząc na pomoc Matki Bożej, książę Władysław wyniósł świętość z cerkwi i postawił na miejskiej ścianie. Strzała wystrzelona przez jednego z Tatarów trafiła w wystawioną na mury zamku ikonę. Legenda głosi, iż na cudownym obrazie miały od tamtego czasu pozostać ślady krwi przebitego strzałą jednego z najeźdźców, które widać do dzisiaj.
Święty Ojciec Pio, a właściwie Francesco Forgione, urodził się 25 maja 1887 roku w katolickiej rodzinie we Włoszech. Jako 15-latek wstąpił do zakonu kapucynów i został zakonnikiem. Św. Ojciec Pio jest przede wszystkim znany ze swoich stygmatów, których doświadczał przez 50 lat swojego życia. Włoskiemu kapucynowi przypisuje się wiele cudów m. in. liczne uzdrowienia, lewitacje, a nawet bilokacje (możliwość jednoczesnego przebywania w dwóch różnych miejscach).
Franciszkanin, ojciec John Paul Zeller jest właścicielem relikwii św. Ojca Pio pierwszej kategorii. Podczas gorliwej modlitwy z relikwią w ręku duchowny niejednokrotnie doświadczył kilku uzdrowień.
Początkowo ojciec Zeller nie czcił św. Ojca Pio, jednak wszystko zmieniło się za sprawą kanonizacji w 2002 roku. Kiedy Ojciec Pio został wyniesiony do grona świętych przez papieża Jana Pawła II, o. Zeller zdecydował się na podróż do San Giovanni Rotondo, włoskiej miejscowości, w której przez dłuższy czas święty służył jako kapłan. Dopiero po zaznajomieniu się z życiorysem św. Ojca Pio, o. Zeller postanowił zapytać przełożonego o wydanie relikwii. Przełożony zgodził się i dał franciszkaninowi nie jeden, a dwa kawałki bandażu nasączone krwią stygmatyka. Jeden kawałek bandażu kapłan przekazał swojemu zgromadzeniu, natomiast drugi za pozwoleniem zatrzymał dla siebie.
Michał jest archaniołem, którego wierni przyzywają w walce przeciw siłom zła. Wierzą, że pomaga odnaleźć wewnętrzne światło. Historycznie jest obrońcą zarówno Izraela, jak i Kościoła katolickiego. Jest patronem policjantów, żołnierzy i małych dzieci, a także opiekuje się pielgrzymami i obcymi ludźmi. Archanioł Michał jest ognistym wojownikiem, Księciem Niebiańskiej Armii, która walczy w imię sprawiedliwości i prawa. Daje wsparcie wszystkim, którzy znajdują się w strasznym ucisku. Michał jest też dawcą cierpliwości i szczęścia.
Archanioł przedstawiany jest przeważnie jako strażnik Królestwa Niebieskiego albo jako postać asystująca (razem z archaniołem Gabrielem) przy tronie Boga. Jest jedną z centralnych postaci na ikonach „Sobór archanioła Michała” i „Sobór archanioła Gabriela”. W odróżnieniu od Gabriela w jego szatach dominuje kolor jasnoczerwony. Michał występuje też na ikonach Sądu Ostatecznego, gdzie zajmuje się ważeniem dusz. Do bardziej znanych należą również wizerunki przedstawiające cud archanioła Michała w Chone, gdzie aby uchronić przed zniszczeniem cerkiew, uderzeniem swego żezła (pastorału) o skałę kieruje wody rzeki do innego koryta. G W sztuce zachodniej św. Michał archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Często ukazywany jest w scenie strącania nogami do piekła Lucyfera. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem.